روزهای آخر اسفند که می شود نگاه ها طور دیگری است. یک حس انتظار، بسیاری از ما را لبریز می کند.

روزهای آخر اسفند که می شود منتظریم. منتظریم که اتفاق جدیدی بیفتد. بیشتر از این که در خودمان فرو برویم و مدام یاد غم ها و غصه ها و گرفتاری هایمان بیفتیم، دلمان می خواهد خودمان را بیرون بریزیم.

بسیاری از ما روزهای آخر اسفند که می شود به جای این که چشممان به غروب های سرشار از دلگیری باشد، چشممان در انتظار صبح های دل انگیز است.

صبح های روزهای آخر اسفند انگار که چیز دیگری است. دلمان می خواهد صبح زود بیدار شویم و نفس تازه کنیم. حتی هوای آلوده شهرمان را نیز در این صبح های آخر سالی جور دیگری می بینیم. احساس می کنیم حالمان بهتر است. احساس می کنیم که شهر با ما مهربان تر است. احساس می کنیم که طبیعت خمیازه های آخرش را قبل از برخاستن از خواب می کشد و چند صبح دیگر است که از خواب سردش برخیزد و چشم باز کند.

روزهای آخر اسفند که می شود ما دوباره برمی گردیم به دامان طبیعت. دوباره حس خوشایند انسان بودن و از دل طبیعت بودن حتی در دل شهری شلوغ و آزاردهنده به مشام می رسد. نسیم خوشایند طبیعت، خودش را در این روزهای آخر سالی به دیوار شهر می زند و چشم های ما را نوازش می دهد. همین است که دلمان می خواهد بهتر از قبل باشیم. همین است که با خود طبیعیمان انگار که آشتی می کنیم. همین است که دلمان می خواهد برویم و بزنیم به دل طبیعت.

روزهای آخر سالمان که می شود دلمان می خواهد نونوار شویم. دلمان می خواهد همه را خوشحال ببینیم. دلمان می خواهد به همه کمک کنیم. دلمان می خواهد رفقای قدیمی را ببینیم. دلمان بوی بهار می خواهد و بوی عید.

روزهای آخر اسفند که می شود دلمان بوی خاک تازه می خواهد. بوی شکوفه. بوی بهار نارنج. دست خودمان هم نیست. اما احساس می کنیم که یک شادی سرخوشانه داریم. دلمان می خواهد همه چیز را خوب ببینیم.

روزهای آخر سال، روزهای خوبی است. روزهای آخر سال با کمترین داشته ها باز هم دلمان بیشترین خوبی ها را می خواهد. روزهای آخر اسفند را دلمان می خواهد چشم بر هم بگذاریم و با طبیعت، با بهار و با نوروز زمین یکی شویم.

روزهای آخر سال مهربان تز می شویم. روزهای آخر اسفند ورق برمی گردد.  عید می آید و همه روی ماه یکدیگر را می بوسند. روزهای آخر سال نگاه ها طور دیگری است و یک حس انتظار، بسیاری از ما را لبریز می کند.