این گروه پرجمعیت ماهیان در زیر لایه های یخ پارک سنت پترزبورگ روسیه مدت های زیادی از زمستان طولانی در این منطقه سردسیر را گذارانده اند اما وقتی حفره ای در این یخ ها بوجود آید جذب اکسیژن مهمترین نیاز ضروری آنها بنظر می رسد.

در خیالم آنجا همیشه بهارست، شهری با فروشگاه های قشنگ، رستوران ها و تفریح گاه هایی که هیچ وقت تعطیل نمی شود. چقدر آرزو داشتم می رفتم پاریس را می دیدم و در خیابان هایش می دویدم، من حتی عاشق قبرستان هایی با دسته گل های روی گورهای کوچک زیر سایهُ کاج ها بودم. من و امثال من همیشه توی خیالاتمان زندگی می کنیم.

عاشق اروپا بودم...

وقتی پای درد دل مادر و مادربزرگ هایمان می نشینیم، از بدبختی ها و صبوری ها و کتک خوردن ها و شب نخوابی هایشان می گویند باور نمی کنی این هم جنس های  زمینی این قدر روزهای تلخ را زود فزاموش کرده اند. باور نمی کنی وقتی می گویند یه این جمله اعتقاد داشته اند که "با لباس سفید عروسی می روی و با کفن برمی گردی" و این حقیقتاً آویزهُ گوششان بود. آن ها به سختی ها و مشکلات جور دیگری نگاه می کردند. یادشان داده بودند که گلایه نکنند و صدایشان را روی کسی از خانوادهُ شوهر بلند نکنند. سختی ها را مانع نمی دیدند و به ساده ترین و کمترین قانع بودند.

چرا آن همه بی پیرایگی امروز با آغاز روزهای اولینش کابوس می شود؟! چرا آمار وحشتناک طلاق تلنگری نیست تا بفهمیم اشتباهمان کجاست؟ کجای این معادله به هم ریخته که جوابش درست نیست؟

این همه دور بزنم و دور شوم و نزدیک شوم، وطن من هزار پاره کجاست؟

در بند این نیستم که «از کجا آمده ام؟»

در بند این نیستم که «به کجا می روم؟»

تنها عذاب می کشم در این آمدن تا رفتن که هزار جواب برای «برای چه آمدن» داده اند و می دهند و خواهند داد! گویی من هزار پاره، هر تکه ام از جایی آمده که به هریک از پاسخ های «برای چه آمده ای» ذره ای قانع می شود!گویی من هزار پاره، هزار وطن دارم که به هر خاکی که می رسم و گمان آرمیدن می کنم، بی قراری دیگری بر وجودم چنگ می اندازد!

راستش را بخواهی باید بروم، بروم دنبال تک تک آدم هایی که پاسخ اندک دادند، پاسخ کوچک دادند، پاسخ خام دادند، پاسخ نرسیده دادند که علم اندک خطرناک است و من عصیان زده خطرناک تر...

راستش را بخواهی، می خواهم بگویی که دعوا، دعوای پرستش که نیست! کیست که در برابر وجود تو متواضع نباشد و سر خم نکند؟! مخلوق را کجا توان آن است که سر ستیز با تو داشته باشد.

عزیز نزدیک تر از جانم؛ پس چرا باید این همه دور بزنم و دور شوم و نزدیک شوم و باز هم دایره ای دیگر و گردشی دیگر؟! باز هم تجربهُ نقطه و پرگار و چرخش های دیوانه وار... بگو که دعوا، دعوای خلیفهُ توست.

دعوا، دعوای سر خم کردن و تواضع کردن در برابر منتخب توست و من اگر خرابم و من اگر یخ زده ام و من اگر یک تنه فریادم و من اگر همه وجود خشمم و عصیانم و ناآرام و بی قرارم و من اگر گهگداری گم می شوم و می افتم و کج می شوم و غلط انداز می شوم و من اگر همانی نیستم که تو می خواهی و خودم هم همان را می خواهم و من اگر دنبال آن یک نگاهم... به خاطر این است که این مسیر را نمی دانم. چنگ زدن بلد نیستم.

من نه تو را گم کرده ام و نه خودم را. من آیین چنگ زدن را گم کرده ام. من آیین غرق شدن را فراموش کرده ام. من یادم رفته که اگر در دریا افتادم به ماهی ها و خرچنگ ها دست نیندازم، حتی به پرنده های دریایی، حتی به قوهای وحشی هم نگاه نیندازم، چنگ بزنم به تو و دیگر تمام...

وبلاگ حیات طیبه

                                                                                                                 http://pelle.mihanblog.com                               

                                        عیدتون مبارک